Geplaatst: 2 October 2018
Laatst had ik in één week zowel een begrafenis als een trouwerij. Een week vol emoties. De tranen zijn nog niet gedroogd of ik moest weer klaarstaan om te lachen bij het vrolijke en intense gelukkige bruidspaar.
Het is natuurlijk een beetje beroepsdeformatie, maar toch verheug ik me op dit soort dagen stiekem op de speeches. Ik zie altijd die mensen, die zenuwachtig op zoek zijn naar hun spiekbriefjes of in een hoekje nog stiekem een keertje hun tekst doornemen. Je ziet dat ze net iets minder van de dag genieten totdat ze hun relaas over het leven van degene om wie de dag draait, verteld hebben.
Spreken op een begrafenis is nooit een makkelijke taak. De taak van de sprekers is om de overlevende weer even op een positieve manier tot leven te brengen in onze herinnering. Dat valt niet mee. Een spreker wordt al snel overmand door emoties. Hoe leuk dan om te zien, dat mijn ietwat onzekere buurvrouw, die stotterend een relaas over haar vriendin begint, binnen 5 minuten de hele zaal aan het lachen heeft. Ze vertelt geanimeerd met veel gebaren enkele memorabele gebeurtenissen uit het leven van haar vriendin. Het duurt maar 5 minuten maar de tranen rollen over onze wangen, maar niet meer van verdriet. De blijheid dat we deze vrouw hebben gekend, overwint iedere emotie. Mede door deze aangrijpende speech wordt het een prachtig afscheid.
Ook op de bruiloft begint het positief, de bruid en bruidegom hebben een fantastische spreker aangewezen om ‘hun’ verhaal te vertellen en ook mijn oom had de lachers op zijn hand toen hij vertelde over het jonge leven van mijn neef. Best knap gezien het feit dat mijn neef een groot aandeel had in het vroeg grijs worden van mijn tante. Ik ken de anekdotes, maar toen ze gebeurden, leken ze toch een stuk minder leuk dan ze nu verteld werden.
Opvallend vond ik het dat beide sprekers tijdens hun speech krampachtig vasthielden aan hun spiekbriefjes van drie velletjes tekst, maar er werkelijk niet één keer op keken. Hun blik was gericht op het publiek en ook ik voelde me gevleid dat ik regelmatig getrakteerd werd op een rondje oogcontact.
Ik geniet. Niet voor het eerst in mijn leven merk ik dat er veel mensen zijn die, zonder dat ze het zich bewust zijn, competente sprekers zijn. Als ze het zich ook nog bewust werden, zou die angst voor het spreken vanzelf verdwijnen.
Terwijl ik na zit te genieten van deze opmerkelijk goede speeches, gebeurt het. De langverwachte speech over de bruid. Ik ben benieuwd. Ik ken haar minder goed dan mijn neef, dus kom maar op met de anekdotes. De moeder van de bruid begint met praten. De toon is monotoon, haar lichaam statisch. Ik probeer me te focussen. Het relaas gaat door maar ik luister niet meer. Ik kijk of ik de enige ben, en terwijl mijn blik over de menigte gaat, zie ik iedereen langzaam afhaken. Onbewust merk ik dat ik het woordje ‘toen’ in de speech aan het tellen ben. Het valt me op dat de moeder alleen nog maar opleest van haar 5 kantjes met getypte tekst. Later hoor ik van mijn man dat het hele leven van de bruid voorbijkwam. De meesten van ons horen dit niet, we kunnen alleen beleefd afwachten tot het einde van de speech.
Na een half uur, besluit de 1-jarige dochter van het bruidspaar, die tot nu toe heel lief bij vader op schoot had gezeten, dat íemand haar oma uit haar misère moet halen. Ze zet een keel op en de woorden van oma worden al snel verdrongen. Voor het eerst in een half uur, moet iedereen weer lachen en komt er een natuurlijk einde aan de horrorspeech.
De angst van eenieder is hierdoor gevoed. Ik hoor iemand zeggen: “Als ik ooit zo’n speech geef, laat alsjeblieft de grond me opslokken.”
We komen er niet onderuit, vroeger of later moeten we allemaal weleens een speech geven. Speeches geven op begrafenissen, huwelijken, verjaardagen of jubilea is eigenlijk een makkelijke manier om je presentatievaardigheden te oefenen. Waarom makkelijk? Het geluk wil dat je vrijwel nooit te maken hebt met een kritisch of vijandig publiek. Mensen luisteren graag naar wat jij ze te vertellen hebt want de kans is groot dat ze óf benieuwd zijn naar nieuwe inzichten over hun vriend, collega of familie, óf zich herkennen in een anekdote die je vertelt. Wat kan er dan misgaan? Langdradige en onnodige informatie die verteld wordt op een monotone toon.
Geplaatst: 24 May 2018
Het is best spannend om een presentatie te geven, maar je weet ook dat het bij je vak hoort. Je snapt dat presenteren “part of the deal” is en je praat jezelf moed in als je weer op de bühne mag. Eigenlijk ben je er ook best een beetje trots op als je gevraagd wordt.
Het is dan ook een eer als je leidinggevende jou kiest om binnenkort een presentatie te geven aan een delegatie uit het buitenland. Maar dan opeens komt de realisatie. De trots die je voelde maakt plaats voor onbeheerste paniek. Een buitenlandse delegatie betekent dat de presentatie in het Engels moet. Help!!
Als een ‘native English speaker’, geef ik al vele jaren presentatietrainingen in het Engels en als ik een euro had gekregen voor iedere deelnemer die zei dat zijn presentatie niet lekker liep puur omdat deze in het Engels gegeven werd, zou ik nu een hele zak met geld hebben. Zelfs mensen die het Engels écht goed beheersen, voelen zich tijdens hun presentatie dermate beperkt door de taalbarrière, dat de boodschap grotendeels verloren gaat.
Wetenschappelijke studies wijzen uit dat de gemiddelde native speaker tussen de 45.000 en 250.000 woorden kent. Je hoeft geen wetenschapper te zijn om te beseffen dat de gemiddelde Nederlander nog niet eens de helft van deze woorden beheerst, laat staan gezegdes, synoniemen en dergelijke. Laat hier een klein rekensommetje op los en je zou kunnen zeggen dat je spreekvaardigheid misschien wel met de helft vermindert als je in het Engels presenteert. Dat is enorm en precies de reden waarom de presentaties van vele Nederlandse sprekers niet de juiste snaar weten te raken als ze presenteren in het Engels.
Daarnaast hebben veel mensen de neiging om een presentatie voor te bereiden in het Nederlands om deze vervolgens te vertalen naar het Engels. Iedereen snapt vaak wel dat dit niet werkt, maar het is wel de makkelijkste manier. We bedenken de mooiste zinnen en constructies die volledig verloren gaan in de vertaling.
En natuurlijk zijn er ook nog de sprekers die vinden dat ze best een aardig woordje Engels spreken en niet de moeite nemen om meer voorbereidingstijd in te plannen voor een Engelse presentatie. Wat je dan merkt is dat de presentatie uiteindelijk veel korter is dan in je in je moedertaal had kunnen verwachten. Ondanks dat de spreker de taal goed beheerst, mist hij/zij vaak de vaardigheid om het verhaal een vloeiend geheel te maken. Dit gebeurt niet omdat de spreker niet weet waar hij/zij het over heeft maar te weinig voorbereid is op de taalbarrière.
Heel jammer. De doelgroep zal zeker vol lof zijn voor het feit dat jij de moeite neemt om hen in hun taal toe te spreken, maar van de impact van de boodschap zal veel kracht verloren gaan. Als spreker verlaat je vaak het podium met een verslagen gevoel alsof je in de ‘dragon’s den’ hebt gestaan en binnen een minuut weer buiten stond.
Kun je hier wel beter in worden zonder weer iedere avond Engelse les te volgen? Jazeker kan dat. Vaak zie je dat mensen bij grote internationale bedrijven de grootste ontwikkeling doormaken omdat zij dagelijks geconfronteerd worden met Engelse presentaties. Dan wordt het een afkijk kunstje. Maar zelfs als dat niet het geval is, kun je zelf stappen ondernemen om beter uit de verf te komen als je in het Engels moet presenteren.
Wil je je verder ontwikkelen, volg dan onze training in het Engels. Je hoort dan niet alleen de theorie in het Engels, maar je oefent ook in het Engels. En, je weet wat ze zeggen: “practice gives birth to art” (oefenen baart kunst) of was het “practice makes perfect”?
Geplaatst: 5 December 2017
Hoe ver reikt jouw geheugen? Herinner jij je nog hoe we 25 jaar geleden een presentatie gaven? Ik presenteerde in die tijd minder, maar wat ik nog wel weet is dat het een uitdaging was om een presentatie tot stand te brengen.
Ten eerste om alleen al informatie te verzamelen om je presentatie inhoud te geven. Je ging eerst boekenwinkels en bibliotheken af. Vervolgens vatte je de informatie samen. Pas daarna kon je tot een presentatie komen (en dan heb ik het nog niet eens over het verzamelen van doelgroep kennis).
Had je destijds iemand verteld dat we een groot deel van deze informatie 25 jaar later met één druk op de knop op het internet zou kunnen opzoeken, had die persoon je ongetwijfeld voor gek verklaard.
Maar dat was niet je enige uitdaging. Je kon natuurlijk kiezen om een half uur te praten zonder visuele hulpmiddelen, maar een goede spreker nam wel minstens ‘iets’ mee om te laten zien. Soms (ja, het gebeurde echt!) had een spreker een diavoorstelling of overheadprojector bij zich om een deel van zijn presentatie meer tot de verbeelding te laten spreken! Ook in die tijd was het namelijk al bekend dat horen en zien het onthouden bevordert.
Nu ook nog is het gelijktijdig zien en horen een uitstekende manier om ervoor te zorgen dat je publiek je presentatie beter onthoudt.
Misschien is het juist daarom ondenkbaar dat je geen visueel hulpmiddel zou gebruiken. Zowel de spreker als het publiek verwacht dat een presentatie visueel wordt ondersteund. Wanneer was de laatste keer dat je een presentatie bijwoonde zonder visueel hulpmiddel?
Nu vinden we dat normaal. Ja zo snel past ons brein zich aan. De eerste keer dat je iets ziet is het nog bijzonder, de tweede keer genieten we er ook nog van, maar na 5x is het normaal.
Nu na zo’n 25 jaar visuele digitale hulpmiddelen is het niet meer weg te denken. Het is ook zeker niet gek om te denken dat het gebruik van PowerPoint of een ander visueel hulpmiddel een positieve bijdrage levert aan onze presentaties. Maar is dat ook echt het geval?
Ga bij jezelf eens na of dat het geval is? En dan bedoel ik als publiek. Hoe veel onthoud jij van wat er op dat scherm aan je voorbijkomt? Toch niet zo veel? Troost je, dan zit je niet anders in elkaar dan iedere andere wereldburger. Het is een bekend geheim dat de PowerPoint stiekem meer het spiekbriefje voor de spreker is dan dat het een fundamenteel verschil maakt in hoe het publiek de presentatie beleefd.
De vraag is dus: “wat kun je dan als spreker doen om het verschil te maken? Hoe zorg je ervoor dat jouw presentatie wel onthouden wordt?” En het antwoord zit al in de vraag, namelijk ‘het verschil maken’.
Niets gaat natuurlijk boven goede inhoud die op een professionele manier gepresenteerd wordt, maar de manier waarop jij PowerPoint wel of niet inzet kan heel veel verschil maken. Durf jij het anders te doen? Volg dan vooral deze 6 gouden tips op!
Probeer het eens en geniet van de feedback van je publiek, die blij zal zijn om weer eens contact te hebben met de spreker in plaats van een scherm!
+31 (0)6 54 203 257
